ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ

Σ’ ένα ποίημά του, του 1963,

ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος

θαρρείς και συνομιλεί με τα δυο ποιήματα,

του Εγγονόπουλου και του Αναγνωστάκη,

που έχουμε στην ύλη μας, ενώ, σε κάποιους στίχους του

θα μας θυμίσει πιθανώς και τα αντικλείδια του Γ.Παυλόπουλου

Ελέγξτε, αν θέλετε, αυτή τη συνομιλία των τριών ποιητών

για το ρόλο της ποίησης σε δύσκολες εποχές. Ενδιαφέρον θα είχε

αν εκφράζαμε και το στίγμα της δικής μας άποψης

αλλά και ευαισθησίας: σε τίνος ποιητή ταιριάζει περισσότερο;

Να τα και τα τρία κοντά κοντά:

Ν. Εγγονόπουλου, Ποίηση 1948 τούτη η εποχή

του εμφυλίου σπαραγμού

δεν είναι εποχή

για ποίηση

κι άλλα παρόμοια:

σαν πάει κάτι

να

γραφεί

είναι

ως αν

να γράφονταν

από την άλλη μεριά

αγγελτηρίων

θανάτου

γι αυτό και

τα ποιήματά μου

είν' τόσο πικραμένα

(και πότε - άλλωστε - δεν ήσαν;)

κι είναι

- προ πάντων -

και

τόσο

λίγα

Που φεύγουν

Που χάνονται μια μέρα

Φωνές

Τη νύχτα

Μακρινές φωνές

Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους

Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση

Ερείπια

Σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες
Εφιάλτες,

Στα σιδερένια κρεβάτια

Όταν το φως λιγοστεύει

Τα ξημερώματα।

(Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;)

Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι πού ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.
(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα –
ποιοι σκέφτονταί τις μάζες;
Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.)
Γι’ αυτό κι εγώ δε γράφω πια για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια

όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.

Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω

να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.

Όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω

Παρατηρείτε πόσο κοντά είναι κι οι τρεις

στο εππιπεδο της έκφρασης, της γλώσσας, του ύφους;

Ελέγξτε και το περιεχόμενο…